Το βίντεο με τον Νίκο Αλέφαντο, ο οποίος ξεσπά εναντίον κομμάτων και πολιτικών αρχηγών έχει ήδη κάνει τον γύρο του Ιντερνετ, χθες μάλιστα μεταδόθηκε κι από πολλές εκπομπές και δελτία ειδήσεων.
Το πώς τα είπε είναι το ένα θέμα. Τα είπε με γνήσιο στυλ Αλέφαντου, ο οποίος φορτώνει μόνος του και συνδυάζει με ανεπανάληπτη επιτυχία ξένες λέξεις στο λόγο του. Κορυφαίο σημείο του ξεσπάσματος ήταν η αρχή του, όταν τα πήρε με τα κόμματα των Γκλέτσου – Θεοδωράκη κι άρχισε να φωνάζει: «Εχετε τρελαθεί ρε; Ποια Τελεία ρε και ποιο Ποτάμι ρε; Κες κε σε Τελεία ρε; Κες κε σε Ποτάμι ρε; Τι είν' αυτά ρε τα πράγματα ρε;...». (Ελπίζω να δώσατε βάση στον υπέροχο συνδυασμό των «ρε» -κάθε δυο λέξεις- και των γαλλικών -qu' est-ce que c' est ρε;)
Το καλύτερο βέβαια ήρθε στο τέλος όταν τα γαλλικά αντικαταστάθηκαν από αγγλικά, από έναν αγγλικό όρο που τις τελευταίες δεκαετίες έχει πια ελλληνοποιηθεί: debate. Στα ελληνικά, κατά Αλέφαντο λέγεται «ντιμπέι» (λείπει ένα «τ», αλλά τα υπόλοιπα γράμματα είναι όλα στη θέση τους...).
Είπε, λοιπόν, ο Νίκος Αλέφαντος -με δικά του λόγια: «Εχεις προσωπικότητα; Ντιμπέι ρε αύριο το πρωί ρε. Φέρτε μου εμένα το Μουρίνιο και 10 προπονητές να κάνω ντιμπέι, να ανταλλάξουμε απόψεις. Δεν κωλώνω, αυτά έχω να πω, αυτά θα πω. Τι κωλώνεις ρε Σαμαρά ντιμπέι; Τι κωλώνεις ρε; Φοβάσαι ρε να βγεις ντιμπέι; Δεν μπορείς να κάνεις εκλογές χωρίς ντιμπέι. Ντιμπέι ρε!».
Το «ντιμπέι» θυμίζει λίγο e-bay -ή ντέι ντέι. Ας ξεπεράσουμε όμως για λίγο το πώς ο Αλέφαντος τα είπε κι ας ακούσουμε τι είπε: ότι οι εκλογές θέλουν debate. Εδώ όμως, δεν τα θέλουμε. Γιατί κι όταν τα κάναμε, όπως τα κάναμε, είχαν καταλήξει να προκαλούν μόνο αρνητικές κριτικές και να μην προσφέρουν καμία ουσία.
Ας θυμηθούμε λίγο τα debate που έχουν γίνει στην Ελλάδα για να δούμε πώς αυτά έχουν λειτουργήσει. «Πρόγονος» τους στάθηκε η πρώτη -και μοναδική- κοινή εμφάνιση των Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Χαρίλαου Φλωράκη εκτός Κοινοβουλίου λίγο πριν από τις εκλογές του 1990 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο σε μια συζήτηση με συγκεκριμένη θεματολογία (εξωτερική πολιτική) και ρητούς όρους. Εξι χρόνια μετά, τον τίτλο του πρώτου debate παίρνει η συνάντηση των τότε υποψήφιων πρωθυπουργών Κώστα Σημίτη και Μιλτιάδη Εβερτ (συντόνιζε ένας μετέπειτα Υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο Πέτρος Ευθυμίου, ενώ μεταξύ των δημοσιογράφων συμμετείχε ένας μετέπειτα Υπουργός της Ν.Δ. -ο Θόδωρος Ρουσόπουλος).
Τα debate συνεχίζονται το 2000, το 2004, το 2007 και το 2009 όμως έχουν μετατραπεί σε αντικείμενο μακράς αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων που φτιάχνουν μια διακομματική επιτροπή που αποφασίζει για τα πάντα: από το ποιοι θα συμμετέχουν μέχρι το πώς θα γίνουν οι ερωτήσεις και πώς οι απαντήσεις. Διεξάγονται υπό άτεγκτους, αντιτηλεοπτικούς όρους, με αποτέλεσμα να χάνουν την αμεσότητα και την ουσία τους (ως «τηλεμαχίες») και να μετατρέπονται σε αντικείμενο life style σχολιασμού (με θέμα το μενταγιόν της Παπαρήγα και το τσαντάκι μπανάνα του Τσίπρα...).
Κάπως έτσι τα debate των πολιτικών αρχηγών ουσιαστικά αυτο-καταργούνται κι ο καθένας μιλάει μόνος του, ασχέτως αν λένε απολύτως αντικρουόμενα πράγματα κι ασχέτως αν όλοι υποστηρίζουν πως λένε την αλήθεια. Και σήμερα (σε μια τόσο κρίσιμη εκλογική περίοδο -όπως τα ίδια τα κόμματα μας διαβεβαιώνουν ότι είναι) δεν διεξάγεται καθόλου debate -δεν θέλει ο Σαμαράς γιατί δεν μιλάει απευθείας με υβριστές λέει- αλλά κι αν διεξαγόταν με άκαμπτους όρους και υπό τον αυστηρό έλεγχο της διακομματικής θα γινόταν.
Τι δείχνει, λοιπόν, ακόμα και η πιο σύντομη αναδρομή στην ιστορία των debate στην Ελλάδα; Οτι το γραφικό δεν βρίσκεται στο πώς τα λέει κανένας Αλέφαντος, αλλά στο πώς γράφτηκαν αυτά στην ιστορία. - See more at: http://www.sdna.gr/gr/gnomes/hristina-katsantoni/article/9550/ekloges-re-horis-dibei/#sthash.EmQ9n4gX.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου